დისლექსია (ბერძნ. δυσ „დის" — დასუსტებული; λέξις „ლექსის" — სიტყვა) განისაზღვრება, როგორც დასწავლის უუნარობა. ის პირდაპირ გამოვლინდება წერილობითი ენის სირთულეში, კონკრეტულად კითხვასა და დამარცვლის დროს. მას გამიჯნავენ კითხვასთან დაკავშირებული სირთულეების სხვა მიზეზებისგან, როგორიცაა მხედველობისა, ან სმენის არანევროლოგიური დარღვევა, ან კითხვის დასწავლის არასწორი მეთოდოლოგია. დისლექსია გამოწვეულია ტვინის მიერ წერითი და/ან ზეპირი ენის განსხვავებული აღქმით. ის მტიკეც უკავშირდება ნევროლოგიურ სხვაობებს, და არ წარმოადგენს ინტელექტუალურ უუნარობას. დისლექსიით დაავადებულ ადამიანს დისლექსიკი ეწოდება. მსგავსი დიაგნოზი უკვე ყველა სახის ინტელექტუალური დონის ადამიანს აქვს დასმული.
