ხვალ მიდიხარ და მტოვებ. არ ვიცი ამ ნაწერს რა დავარქვა: დამშვიდობება,
სახსოვარი თუ უკანასკნელი გაბრძოლება. ხვალ შენ მიდიხარ. მართალია დიდი
ხნით არა, სულ რამდენიმე თვით, მიზეზიც გაქვს, მაგრამ ისიც მართალია, რომ
მტოვებ. არ მინდა რომ წახვიდე, ძალიან არ მინდა..უფრო სწორად, უშენოდ ყოფნა
არ მინდა, თორემ მშვენივრად მესმის, რომ შენ ახლა სწორედ წასვლა გჭირდება,
მე კი მსხვერპლი უნდა გავიღო.
სულ ვფიქრობ, ასე რატომ მოგეჩვიე, ასე
რატომ მიყვარხარ..ან რა მიყვარს; ჩემს მიერ შექმნილი იდეალური ქალის
სურათხატი, თუ შენი რეალური მე. მგონი მეორეა, რადგან ცრუ სურათხატი
გარკვეული დროის შემდეგ ყოველთვის ქრება. მე-ს კი ცნობიერებიდან ვერ
ამოშლი. კარგად გაგიცანი, ამიტომ მგონია, რომ მართლა მიყვარხარ. ახლა
წარმოიდგინე, რა მძიმეა შენი წასვლა. ერთი მთლიანი ვართ და
ვიხლიჩები..…მაგრამ გავუძლებ. შენი გულისათვის გავუძლებ, რადგან ეს შენ
გჭირდება. ვიქნები ძლიერი, რადგან ძლიერი გჭირდები. ვიქნები ერთგული,
რადგან ერთგული გჭირდები. არასოდეს მიგატოვებ.
არც კი იცი, რამ
გადამაწყვეტინა ამ წერილის მოწერა…იცი, როდესაც წუხელ ამ ყველაფერზე
ვფიქრობდი, უცებ ჩამეძინა და უცნაური სიზმარი ვნახე. ასეთი რამ არასოდეს
დამსიზმრებია და ასე გაოგნებულსაც არასოდეს გამიღვიძია. შუადღისით გნახე და
მივხვდი, ვერ მოგიყვებოდი. ეს უნდა დამეწერა. წერის დროს ხომ თან ფიქრობ,
ხოლო შენ რომ გიყურებ, ფიქრის არც ძალა მაქვს, არც სურვილი. დარწმუნებული
ვიყავი, აზრს და სიტყვას თავს ვერ მოვაბამდი, ამიტომაც გადავწყვიტე
გავჩუმებულიყავი და შენთვის მესმინა. მე ხომ ასე მიყვარს,
როდესაც შენ
საუბრობ, ან მღერი… მაშ ასე. დავიწყებ…
მესიზმრა, თითქოს
წყვდიადში ვიჯექი მარტო.. ირგვლივ უდაბნო იყო. დახეთქილი მიწა, აქა-იქ
ამოჩრილი ბუჩქები და სიცარიელე. ვიჯექი უსაქმოდ, უმიზნოდ და ვფიქრობდი, რა
მეკეთებინა. ვცდილობდი რამე მომეფიქრებინა, რათა დრო მომეკლა. აღარაფრის
იმედი არ მქონდა და მეჩვენებოდა, ეს ტანჯვა საუკუნედ უნდა გაგრძელებულიყო.
უდაბნოს თავი რომ დააღწიო, ამისათვის ხომ ძალა, ნება და მიზანი უნდა
გაგაჩნდეს. მე კი არ გამაჩნდა… წყალს ვსვამდი და მწყუროდა, საკვებს ვიღებდი
და მშიოდა. ირგვლივ უამრავი ერთნაერად უსახო ადამიანი დადიოდა და ვერცერთ
მათგანში თანაგრძნობის ნაპერწკალს ვერ ვხედავდი. ტანჯვა კი არ სრულდებოდა.
სწორედ ამ დროს გამოჩნდი.
ნაომარი, გაწამებული სახე გქონდა. ხელი
გამომიწოდე და ხელისგულზე ცეცხლი შევნიშნე, ხელი კი არ გეწვოდა. ცეცხლი
ჩემკენ გამოიშვირე და მივხვდი, მე მაძლევდი. იცოდი, რომ ბედისწერა არავის
პატიობს ცეცხლის მიტანას და მაინც მომიტანე.
მომიტანე და უდაბნო გამინათე.
დანარჩენი ინფორმაცია იხილეთ სრულიადში...
