მთავარი » 2010 » ივლისი » 10 » ამომავალი მზე
11:47 AM ამომავალი მზე | |
 -იცი რა მაცოფებს?! -რა?! -პატივს არ გვცემენ...არც შენ და არც მე. მე კი პატივცემულობას ვერ ავიტან, ისედაც დიდხანს ვითმინე... რატომ გვამცირებენ?! რა უფლებით?! რატომ არ უნდა გვცენ პატივი?! როცა ჩვენ აზრს გამოვხატავსთ, რატომ არ უნდა გვისმენდნენ?! ჩვენც ხომ ამ ოჯახის წევრები ვართ? არაა საჭირო ჩემი შეხსენება, შენ ისედაც კარგად იცი ყველაფერი. როცა შენ ოთახს ალაგებ, ჭურჭელს რეცხავ,სახლს აწესრიგებ, აუთივებ, ლაურა და ირინა რას შვებიან?! ვახოზე ხომ აღარაა ლაპარაკი, ეგ ამ ცხოვრებას მოწყვეტილია! საერთოდ არსებობს როო?! ცოცოხლაი მოლანდებაა! არა მოჩვენება! მოსიარულე ზომბი! ლაურა და მისი შვილი ისვენებენ, მაშნ როცა შენ წელებზე ფეხს იდგავ! ეს რა სამართალია! ის მაინც მიტხრან დაღლა როდის მოასწრეს?! რამ დაღალა ეს დედა-შვილი?! თუმცა დამიჯერე დიაკო, უსაქმირობაც დამღლელია! ცოტა ხანი გაჩუმდა. და ჰაერი ჩაისუნთქა. მერე ისევ გააგრძელა: -არა რა.... მე ასე არ შემიძლია... როგორ გიყურო მმუდამ უბედურს?! სულ ცხვირ-პირი ჩამოგტირის...შენი ღიმილის დანახვისას გული სიხარულით მევსება, მიხარია, რომ ჯერ კიდევ თამაშბსშენს ნათელ სახეზე სათნო, გულწრფელი ღიმილი. იშვიათად, მაგრამ მაინც....იშვიათად...იშვიათად....-გაიმეორა რამოდენიმეჯერ თითქოსდა თავისთვის...-უბედური ხარ....და ამას უარყოფ, მაგრამ მე ხომ ვიცი... ვიცი.... -არა!არაა ასე! -კარგი რა! არ მითხრა,რომ ბენდიერი ხარ! ნუ მომატყუებ...მაინც არ გამოგივა... -უბრალოდ.... ჯერი შემოტრიალდა და ჩამეხუტა, შუბლზე მომადო ტუჩები და ვიყავით ასე.... -შენ მეცოდები...შენ..თორემ მე ჯანდაბამდე გზა მქონია! შენ ყველაზე ცუდ დღეში ხარ! სხვანაერად განიცდი ყველაფერს, აქამდე დედის სითბო გაკლდა, დედის მზრუნველობა და ალერსი,ა ხლა კი მამაც დააგაკლდა. -სამაგიეროდ შენ მყავხარ. -მე?! მე ვინ ვარ ასეთი?! არც არავინ..... -შეიძლება შენი თავი არავინ გეგონოს, მაგრამ ჩემთვის ყელაფეროი ხარ. ჯერის გაეღიმა. -ვიცი... მინდოდა ჩვენი საუბარი კიდევ გაგრძელებულიყო, რადგან პრობლემების განხილვამ მდგომარეობა შემიმსუბუქა. მაგრამ ვინ გაცალა?! ოთახში თამაზი და ლაურა შემოვიდნენ. -მე არ მშია...-განაცხადა ჩემმა ძმამ და სამზარეულო დატოვა. ეზოშ გავიდა და თვალს მიეფარა. -რას ქვია არ გშია?!-იკითხა ლაურამ. -არ შია და ნუ შია!-შეიღრინა მამა. რაც შეეხება ირინკას, გასუსული იჯდა და მიირთმევდა საუზმეს. მე სამზარეულოშ აღარაფერი მესაქმებოდა, უკაცრავადთქო ვთქვი (როგორც ბრაზილიურ სერიალებში მოსამსახურეებმა იციან) და ზევით ავედი, რომ მამის ოთახი დამელაგებინა. საათს,რომ შევხედე გული გამისკდა, გვაგვიანდებოდა, თნ როგორ! ოთახების დალაგებას ვერაფრით ვერ მოვასწრებდი. ქვემოთა სართულზე ჩავირბინე და თამაზს დავიძახე. შევატყობინე გვაგვიანდებათქო. დაიწყეს წრიალი. ერთი ქურთუკსა და ჩანთან ეძებდა, მეორე კეისს ალაგებდა, მესამე მაკიაჟს იკეთებდა. ვახო არ ჩანდა. ისევე როგორც ჯერი. ეზოშ გავედი და დავუძახე. პასუხი არ გაუცია. ვიფიქრე არ ესმის და ჩანთას მეთვითონ მოვუტანთქო. მეორე სართულიდან ორი ჩანთით რომ ჩამოვდიოდი ლაურამ გამაჩერა. მკითხა საითო?! ვუპასუხე მანქანაშთქო. -შენ დღეს სახლშ რჩები! -რატომ?! -დასჯილი ხარ! -მაგრამ, სკოლა.... უნდა გავცდინო? -დიახაც! -მამა!-მამაჩემს დავუძახე. -რაიყო? რას უდგახართ?! დროზე!-გამომეხმაურა შემოსასვლელიდან. -ლაურა სკოლაშ არ მიშვებს! -რატომ?! -მამა გამოვიდა. -დასჯილია მომხდარის მერე! და საერთოდ დღეს პეხს ვერ გაადგავს გარეთ! -კი, მაგრამ სკოლაც უნდა გააცდინოს?! -ხო! საყვარელო არ მეთნხმები? სახლშ იქნება, დაალაგებს, ცხვირს არ გაყოფს გარეთ! და აი სასჯელიც! მეტი რა ვქნა, ხო არ გავლახავ ამხელა გოგოს?! მამას ისე ეჩქარებოდა სილერთი იყო სახლშ დამტოვებდა თუ სკოლაშ წამიყვანდა, ასე , რომ მეუღლეს დაეთანხმა. დავრჩი სახლში...და ბრძანებების შესრულებას შევიდექი...გავაკეთე ყვცელაფერი ის რაც ზოგადად მოსამსახურეს ევალება....მშვიდად ვიყავი, რადგან ასეთ სასჯელს მიჩვეული იყო "ბრეკეტა"-ანუ-მე.... მე ხომ არ ვიცოდი რა მოხდებოდა საღამოს...რას გავიგებდი...რა ამბავი ატყდებოდა.... რისი უნდა შემშნებოდა. რაზე უნდა მეღელვა თუ არა იმაზე,რაც ჩემს თავს მასალის წყარო სასიყვარულო საიტი: www.nata.clan.su | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |