ყოველთვის ნებიერა იყო - შინაც ხელისგულზე ატარებდნენ და თეატრშიც მუდამ ეფერებოდნენ. გამოჩენისთანავე ბავშვური ღიმილითა და მბრწყინავი ნათელი თვალებით მოხიბლა მაყურებელი.

თაობებს ახსოვთ მისი ნინიკო დრამატურგ ლაშა თაბუკაშვილისა და რეჟისორ ცოტნე ნაკაშიძის სპექტაკლიდან "დარაბებს მიღმა გაზაფხულია" და ინგა, სიკო და ქეთი დოლიძეების ფილმ "კუკარაჩადან". მას შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა, მაგრამ არც ხიბლი დაუკარგავს და არც მისი სიყვარული განელებიათ. დღეს პირისპირ საქართველოს დამსახურებული არტისტი, მსახიობი ნინელი ჭანკვეტაძე გვესაუბრება.

- ბავშვობიდან ნებისმიერ წრეში, სამეგობრო იქნება, ოჯახი, თეატრი თუ ქუჩა, ყველგან მანებივრებენ სიყვარულით და ვგრძნობ, სადაც სიყვარული არ მხვდება, იქ ვერც ვცოცხლობ. არც მე ვიშურებ ადამიანებისადმი სიყვარულს და, ალბათ, ამიტომაც შემიყვარეს. მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ არასდროს შევმცდარვარ.

ბავშვობიდან მაქსიმალისტი ვარ და არ მგონია, ეს ძალიან კარგი თვისება იყოს. მაქსიმალურად მოვითხოვდი ადამიანებისგან ერთგულებას, სიყვარულს, გვერდში დგომას, სიმართლის დაცვას, საქმეში სრულად დახარჯვას, თუმცა იმავეს ვითხოვდი საკუთარი თავისგანაც. ცხოვრებაში იმედგაცრუებაც ბევრი ვნახე, გულიც გამტეხია, ადამიანების ამოცნობაშიც შევმცდარვარ და მაინც, ვფიქრობ ჩემი ახალგაზრდა გმირივით - თამრიკოსავით მერაბ კოკოჩაშვილის ფილმიდან "ცხელი ზაფხულის სამი დღე":

ადამიანის მისია ის არის, რომ ბოლომდე უნდა დაიხარჯოს. სწორედაც რომ უნდა დაიხარჯო სიყვარულში, საქმის კეთებაში, ერთგულებაში. ყოველი დღე ისე უნდა დახარჯო, თითქოს ხვალინდელი არც არსებობს. ასე ცხოვრება რთულია, მაგრამ საინტერესო. აბა, ის რა ცხოვრებაა, თუ არც მწვადის დაწვა გინდა, არც შამფურის?!

- მაქსიმალისტები ხშირად გულგატეხილები რჩებიან.
- გეთანხმებით, მაგრამ ვერასდროს ვეგუები იმას, რაც არ მომწონს. ერთხელ მეგობარმა მითხრა: ნუ მოითხოვ ყველასგან იმას, რასაც საკუთარ თავს სთხოვ, ყველას ერთნაირი შესაძლებლობები არ აქვსო. ამან დამაფიქრა და მივხვდი, რომ შეიძლება სისასტიკეცაა, როდესაც ვითხოვ იმას, რისი გაცემაც იმ ადამიანს არ შეუძლია. თუკი ადამიანი გიყვარს, ისეთი უნდა მიიღო, როგორიც არის.

ახალგაზრდობაში გაცილებით ძნელი იყო ამის აღიარება, წლებმა და გამოცდილებამ ესეც მასწავლა, თუმცა ძალიან გამიძნელდა. იოლი არ არის პრინციპების დამსხვრევა. სწორედ ეს გზა გავიარე ჩემს პედაგოგთან - მიხეილ თუმანიშვილთან, რომელიც კერპად მიმაჩნდა. მახსოვს, სტუდენტობისას მე და ნატაშა შენგელაია ინსტიტუტის დერეფნებში შეპყრობილებივით რომ დავდევდით ბატონ მიშას და გასაქანს არ ვაძლევდით. გიჟდებოდა კაცი: საითაც გავიხედავ, ეს გოგონები არიანო (იცინის). განა რა? - ხმისამოუღებლად შევყურებდით და ველოდით, ეგებ ერთი სიტყვა მაინც ეთქვა ჩვენთვის.

ვიცი, რომ ამას დიდი პატივისცემა და სიყვარული გვაკეთებინებდა. არადა, არ შეიძლება ადამიანი გააკერპო, მაგრამ იმხანად ხომ ამას ვერ ვხვდებოდით? წარმოგიდგენიათ? - მერეც, კარგა ხანს, ბატონ მიშას შავისთვის რომ თეთრი ეწოდებინა, უყოყმანოდ დავთანხმდებოდი. ყოველთვის ვამბობ, რომ თეატრალურ ინსტიტუტში ბატონი მიშა რომ არ შემხვედროდა, სწავლას მივატოვებდი და პროფესიას შევიცვლიდი. სწორედ მან გამიტაცა ამ საქმეში, თორემ არასდროს მიოცნებია მსახიობობაზე. ახლობლებმა გადამაწყვეტინეს და ამის გამო მამამ ლამის მომიკვეთა, რადგან მსახიობის ჯოჯოხეთური შრომისთვის ვენანებოდი...

- ბატონი მიშას ფავორიტს გიწოდებდნენ...
- მას თითოეულ კურსზე ბევრი ფავორიტი ჰყავდა. ერთი დანამდვილებით ვიცი, რომ ბატონი მიშა ვიღაცის ან რაღაცის ხათრით ან მხოლოდ იმიტომ, რომ ვუყვარდი, როგორც ადამიანი და სტუდენტი, როლზე არ დამაკავებდა. დარწმუნებული ვარ, იმიტომ მათამაშებდა, რომ  ვჭირდებოდი იქ, როგორც მსახიობი, ამიტომაც ვთანამშრომლობდით დიდხანს.

- ალბათ, მისგანაც მაქსიმალურს ითხოვდით. ოდესმე ძალიან უტკენია გული?
- რასაკვირველია, უტკენია ისევე, როგორც მე - მისთვის. თუმცა ამას საგანგებოდ არ ვუკეთებდით ერთმანეთს, რადგან ჩვენი ურთიერთობა შეხვედრიდან დიდ სიყვარულზე იყო დამყარებული. მაგალითად, ერთ სულელურ მიზეზს გეტყვით, რამაც ძალიან გამანაწყენა. რეჟისორების ჯგუფი ჰყავდა აყვანილი და ერთხელ მითხრა, - ძალიან მინდა, ამ ჯგუფთან ჩემს ასისტენტად იმუშაო, მინდა, რეჟისურაც გასწავლოო. შეურაცხყოფილი დავრჩი. ვიეჭვიანე. მეგონა, ბატონ მიშას მსახიობად აღარ ვჭირდებოდი,  ჩემი გულის ტკენა უნდოდა და რეჟისორობაც იმიტომ მოიმიზეზა-მეთქი. მერე დამდევდა: გოგო, რა გითხარი ასეთი, რა გეწყინაო?

ლამის გავებუტე. ძლივს გადამარწმუნეს (იცინის). სწორედ ამ ნაბიჯს მივიჩნევ ჩემს ერთ-ერთ სერიოზულ შეცდომად, რადგან ბატონი მიშას სარეჟისორო "გაკვეთილზე" უარით ძალიან დიდი რამ დავკარგე. ჩემი კერპისადმი დაფარულად კატეგორიული მოთხოვნებიც მქონდა:

ყოფითი ჩვევები, სისუსტე და ასე შემდეგ არ უნდა ჰქონოდა. ეს ჩემი წარმოსახვა იყო და როდესაც "გამოვფხიზლდი", ძალიან მტკივნეულად განვიცადე კერპის მსხვრევა. თეატრიდან წასვლაზე განცხადებაც კი დავწერე. ესეც ჩემი მაქსიმალიზმის ბრალი იყო. მერე კი, ძალიან რთულად, მაგრამ მაინც ყველაფერი თავის ადგილას დადგა და ჩემი უსაყვარლესი ბატონი მიშა კერპად კი არა, უფროს მეგობრად, მასწავლებლად, უძვირფასეს ადამიანად იქცა და ასეთად დარჩა.