წამია წლები სიყმაწვილისა,
მაგრამ საამო მოსაგონარი,
მოვა სხვა ხანა, სხვა საზრუნავი,
სხვა სიხარული ჯერ განუცდელი.
მოგვაგონდება წლები ყრმობისა:
რა სიხარულით გული გვითრთოდა,
მზის ქვეშ სიტურფეს ვაძლევდით მეტ ფასს,
ფერხული გვქონდა გაჩაღებული,
გვირგვინებს ვწნავდით, ღმრთის სადიდებლად

სადაც…
სიკვდილი
გასწოლია ფართო ჰორიზონტს
და მზე არ დაქრის
ცის კაბადონზე,
სადაც
არაფერი
არის ყველაფერი,
მე,
ვინც ვარ არავინ
იქ გავხდები უსასრულობა,
და შეიძლება
ღვთის
წილდებულიც….

აქ ფედერიკო ფელინის უყვარდა ჯდომა იქ გალაქტიოონს რძისფერი ლექსების წერა აქ ბარათაშვილს უყვარდა სეირნობა იქ ვიქტორ ჰიუგოს "არაამქვეყნიურ" სიყვარულზე წერა იქ შექპირი იწვოდა აქ ტანო ტატანო მთვარის შუქზე იკითხებოდა, ბერტულუჩი მეუცნებენზე ფილმს იღებდა პუშკინი კი დუელში ალექსანდრეს იწვევდა ...
სივრცე შექსპირთან. დედამიწა ცას უყურებს და მის ბნელ და ლაჟვადისფერ სახეებს - ეჭვსა და სასოებას, აკვირდება. სიცოცხლე მოდის და იკარგება სიკვდილით. მთელი სიცოცხლე საიდუმლოა, ამოუცნობი სივრცე დაბადებასა და აგონიას, თვალის პირველ გახელასა და საბოლოო დახუჭვას შორის. ეს საიდუმლო შექსპირს აწუხებს. მის პიესებში ჩიტები ჭიკჭიკებენ, მცენარეები ყვავილობენ, ცა იღრუბლება, გულს უყვარს, სული იტანჯება, ცხელა, ხან ცივა. დღეს ღამე ცვლის, დრო გადის. ტყეები მეტყველებენ, ხალხი ლაპარაკობს და მარადიული ოცნება ფარფატს აგრძელებს. შექსპირთან ყველაფერია და ყველაფერი შექსპირზეა : ხის წვენიც და სისხლიც, სიცოცხლე თავისი ყველა ფორმით, იდეებით და ქმედებებით, კაცობრიობა და ადამიანი, მომაკვდავები, მარტოსულები, ქალაქები, რელიგიები, ბრილიანტი და მარგალიტები, ნეხვი და მძორი, მომავალთა და წარმავალთა ნაბიჯების ხმა. ეს გენიოსი მკვდრების თავიდანმშობელი დედამიწაა. შექსპირი მოჩვენებებსაც უყვართ. შექსპირი დანტეს ძმაა..

შექსპირი, პირველ რიგში, წარმოსახვაა. ყველა მოაზროვნემ იცის, რომ წარმოსახვა სიღრმეა. გონების ვერცერთი სხვა უნარი ვერ ჩაწვდება იმ სიღრმეებს, რომლებსაც წარმოსახვა. ხშირად ჩიხში მოქცეული მეცნიერებაც მას მიმართავს. ლოგარითმებში, ალბათობების გამოთვლაში, ბგერის ტალღებზე დაკვირვებაში, ალგებრისა და გეომეტრიის გამოყენებაში წარმოსახვა ანგარიშის კოეფიციენტი ხდება და მათემატიკა პოეზიად გადაიქცევა.

ცივი
ღრუბელი
ჩქარობს.
თოვლი
სულ ბარდნის. . .
თუ დაინახავ.
წინდაუკან
ისევ ის ტვირთი,
რასაც ვერასდროს ვერ შეელევი.
რა კარგია
გრილ, ნამიან ბალახში
ეულად წოლა.
ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ა
უღრუბლო ზეცა.
ფართო შლაპას
თამამად ვიხდი.

ნაშუადღევი.
ყვითელ ფოთლებს
ირეკლავს ტბორი.

უკანასკნელმა ჩაიარა მატარებელმა.
კვლავ გულს აწვრილებს
ჭრიჭინას “ჭრი-ჭრი”.

ბრწყინავს
მომღიმარ სახეებზე
მტირალი მთვარე.

შენს ნაფეხურებს ვეწაფები და მერე ვხედავ:

ჩემს თითებშორის ჩაიშალე, მარგალიტო, და შენ იზრდები.

ისე იზრდები, როგორც ყველა, ვინც დაივიწყეს.

შენ ჩაიშალე: სევდის შავი სეტყვისმარცვალი

ეცემა თავშალს, ერთიანად გახუნებულს მოფრიალე განშორებებით.

გაზაფხული, შემართული მწვანე კარავად

ვერც კი შეამჩნევს, რომ ამ ქვეყნად ჩვენ აღარა ვართ.

სარდაფიდან ამოსულები,
მძევლები გავხდით. . .
ქარიშხალისა.

ყინულს ქვემოდან
ოქროს თევზმა
ჩამიკრა თვალი.

ეს არის ჩემი მეგობრის სული –
თრთის და ციმციმებს, კრთება ნამივით...
აცვია თეთრი, სპეტაკი კაბა,
ხელში უჭირავს თეთრი ყვავილი...
აწვდის ვიღაცას თოვლისფერ ყვავილს...
ირგვლივ ყოველი თეთრია მისებრ...
ვუახლოვდები...
- ბავშვი არ იყო,
არ მომეკარო, მივდივარ ისევ!-
და ყვავილების ზღვა არი ირგვლივ
და გაზაფხულის ნიავქარივით
მიფრინავს ჩემი მეგობრის სული,
მიაქვს ზეცისკენ თეთრი ყვავილი...

.