ალბათ ბევრს გაგიგიათ ცნობილი რუსი დიზაინერის არტიომ ლებედევის შესახებ. ჩემ ბლოგშიც მიხსენებია იგი რამოდენიმეჯერ…

ნუ, ამ ადამიანზე საუბარი დიდხანს შეიძლება, თუმცა ამჯერად ყველაზე საინტერესო მისი ჰობი - მოგზაურობაა. იგი უკვე რამოდენიმე წელია აქტიურად დაიარება დედამიწის გარშემო, იღებს ფოტოებს და საუკეთესოებს თავის მობლოგო-საიტზე ათავსებს, კომენტარებითურთ.

დღეს კი, მის საიტზე მორიგი ვიზიტისას, აღმოვაჩინე, რომ ერთი თვის წინ აფხაზეთში ყოფილა ჩასული. რამოდენიმე დღიანი ვიზიტისას თითქმის ყველა ლეგენდარული ქალაქის მონახულება მოასწრო. და, რათქმაუნდა, ფოტოებიც გადაიღო.

ჩემთვის ძალიან საინტერესო იყო დღევანდელი გაგრის, სოხუმის და პიცუნდის კადრების ნახვა მსგავსი ობიექტური წყაროდან. მაშინ, როდესაც რეალური და სანდო ინფორმაციის მიღება იქ არსებული მდგომარეობის შესახებ, ძალიან რთულია. ინფორმაციულ ომში ვართო და, ჩვენი მხარე სულ ცდილობს გაამუქოს აფხაზეთის მდგომარეობა, რუსული მხარე კი, პირიქით - მეორე ჰავაის კუნძულებს ქმნის აფხაზური კურორტებიდან.

ამ ვიზიტის ორიგინალი ბლოგ-პოსტის ნახვა აქ შეგიძლიათ. მისი სრული ვერსია კი, ქართულად ნათარგმნი კომენტარებით, ქვევითაა მოთავსებული.

მაშ ასე, ლებედევის ვიზიტი აფხაზეთში:
(ყველა უფლება ფოტოებზე ეკუთვნის არტიომ ლებედევს)

აფხაზეთში მოსახვედრად საკმარისია ჩაფრინდე სოჭში, აიყვანო ტაქსი „საზღვრამდე“ და ზუსტად ნახევარ საათში საზღვრის მიღმა იქნები.

შემდეგ კი უკვე ახალი ტაქსით უნდა განაგრძო გზა. თუმცა, არის ჩამოსვლის მეორე ვარიანტიც - პერიოდულად სოჭიდან აქ მატარებელი დადის ოთხ-ოთხი ვაგონით, რომელსაც მოსკოვის მატარებელს ხსნიან ხოლმე.

ბავშვობაში აქ რამოდენიმეჯერ ვარ ნამყოფი. მაშინ ამ ადგილებს „აფხაზეთს“ არავინ ეძახდა, უბრალოდ ამბობდნენ - „სამხრეთისკენ წავიდეთო“. მას მერე აქაურობამ შესამჩნევად დაკარგა ტურისტული ღირებულება.

გაგრა
საკმაოდ მიყრუებული ადგილია.

ქალაქში ზუსტად ერთი შუქნიშანია. და ისიც არ მუშაობს.

პიცუნდა
ეს ქალაქი საერთოდ არაა, მთელი პიცუნდა უბრალოდ სანატორიუმების სანაპიროებია. თავის დროზე, აქ დასასვენებლად მოხვედრა საკმაოდ ძნელი იყო. დიდი ხორცის მაღაზიის დირექტორი უნდა ყოფილიყავი, როგორც მინიმუმ.

გუდაუთა
ტიპიური აფხაზური ნაგვის ურნა. ყველა ქალაქში შეიძლება ასეთების ნახვა.

აქ ზღვაა. თუმცა, დიდად არავის აღელვებს.

მაღაზიაში საქონელი ისეა გამოფენილი, წინა საუკუნე გეგონება.

წარწერა საპარიკმახეროში ბოლომდე მყარად დგომას მოგვიწოდებს.

აფხაზეთში 15 წლის წინ ომი იყო, რომელსაც დღემდე ვერ ივიწყებენ. ომზე დილიდან საღამომდე, დღის ნებისმიერ მონაკვეთში საუბრობენ.
მაშინ დაღუპულებს დიდ სამამულო ომში მებრძლოების მსგავსად მოიხსენიებენ.

სოხუმი
მთელი საბჭოთა სამხედრო-პატრიოტული რიტორიკა წარმატებითაა ადაპტირებული ადგილობრივ პირობებთან.

კი, ნამდვილად იყო ომი.

კი, ყველაფერი დანგრეულია.

და გარშემო სრული ქაოსია.

მაგრამ ეს ყველაფერი 15 წლის წინ მოხდა. მიუხედავად ამისა, აფხაზები ქვეყნის აღდგენას არ ჩქარობენ, თითქოს სიამოვნებთ ნანგრევებში ცხოვრება და ვინმეს ლოდინი, ვინც მოვა და ყველაფერს თავისით აღადგენს, როგორც ადრე.

ასევე საინტერესოა, რომ ქალაქ სოხუმს ახლა „Сухум“ ქვია, „Сухуми“-ის მაგივრად. ხაჭაპურს კი აქ ახლა „хачапур“-ად მოიხსენიებენ, „хачапури“-ს ნაცვლად. კიდურა „и“-ს აქტიურად ებრძვიან.

სოხუმში ერთი ახალი შუქნიშანი დაუდგამთ.

წყლის მწარმოებლები ერთმანეთს იდიოტიზმში ეჯიბრებიან. ერთი „ბროლივით სუფთა წყალს“ გვთავაზობს.

მეორე კი, სიტყვა „жесть“-ზე ამახვილებს ყურადღებას.

ოჩამჩირე
ოჩამჩირე იმ საზღვრის მიღმა მდებარეობს, სანამდეც რუსი ტურისტები დადიან ხოლმე. ამიტომ, აქაურობა განსაკუთრებითაა მიგდებული.
აი მაგალითად, ბუნებრივი ცხელი წლის წყარო.

საბჭოთა დროიდან ტაქსაფონის ნახევარჯიხური შემორჩენილა.

აქ შემოსულებს თავიდანვე ცერად უყურებენ - დაეტიე შენ გაგრაში, გაირუჯეო.

აქ საკეთებელი მართლაც არაფერია.

სახლში წასვლის დროა. მალე ექსპედიცია დაიწყება.

სულ ეს იყო. დასკვნები - ტრადიციულად კომენტარებში :)