რევოლუციის პერიოდში 1848 წელს გახდა საფრანგთის ეროვნული კრების წევრი. სახელმწიფო გადატრიალების შემდეგ, როდესაც საფრანგეთის ხელისუფლების სათავეში ნაპოლეონ III მოვიდა - ჰიუგომ დატოვა საფრანგეთი და ემიგრაციიდან (ბელგიიდან) საკუთარი სიტყვის ძალით, პუბლიცისტიკითა და სარკასტული ლექსებით ებრძოდა დიქტატორს. სამშობლოში ჰიუგო ნაპოლეონის გადადგომის შემდეგ 1870 წელს დაბრუნდა. ტოტალიტარიზმთან ბრძოლის წლებმა ვიქტორ ჰიუგო ხალხის თვალში რესპუბლიკის ცოცხალ სიმობოლდ აქცია, იგი სიკვდილამდე დიდ პატივში იყო, ხოლო სიკვდილის შემდეგ დაკრძალულ იქნა პანთეონში ვოლტერისა და რუსოს გვერდით. ვიქტორ ჰიუგოს უმნიშვნელოვანესი ნაწარმოებებია: პიესა ”კრომველი”(1827), ”პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი”(1831), პიესა ”მარია ტიუდორი”(1833), ”განკიცხულნი”(1862), ”ადამიანი რომელიც იცინის”(1869), ”ოთხმოცდაცამეტი წელი”(1874) და სხვ.